Hoelang werk ik hier al? Eerst als wijkwinkelierster en nu als informatrice.
Ik draai al een aardig tijdje mee en met plezier. Gezellige collega's en wat het vooral leuk maakt zijn de kontakten met vele Ommoorders en soms van daarbuiten. Het is geen opstellen-in-rijen-van-drie voor de balie maar toch aanloop genoeg. Het blijft een uitdaging om zoveel mogelijk adviezen en informatie te geven aan mensen die komen.
Soms gaat het om een praatje of herinnering uit vervlogen tijden. Zo zal ik hem nooit vergeten.
Altijd goedlachs en charmant en nooit om woorden verlegen. Een natuurlijke belangstelling voor het reilen en zeilen van onze tent, zoals hij het noemde. Vele verhalen vielen mijn collega en mij ten deel naar aanleiding van artikelen in het krantje De Oud Rotterdammer. Totdat hij op een keer tot onze verbazing vroeg of wij al koffie hadden gehad. "Ach meneer", zeiden we: "we hebben een Senseo".
"Weg met dat ding", zei hij. "Er gaat niets boven een echt bakkie".
Hij op naar het buffet. We keken elkaar aan en zeiden:"dat is aardig". De verrassing werd echter nog groter toen er bij het echte bakkie een grote roze koek lag, voor ieder van ons één. "Voor de dames", zei hij, "die het wel kunnen hebben", en hij vertrok, ons sprakeloos achterlatend.
Dit was een bijzondere ervaring die ik niet elke dag meemaak.
Een medewerkster van het informatiepunt Ommoord (BOO).
Ik draai al een aardig tijdje mee en met plezier. Gezellige collega's en wat het vooral leuk maakt zijn de kontakten met vele Ommoorders en soms van daarbuiten. Het is geen opstellen-in-rijen-van-drie voor de balie maar toch aanloop genoeg. Het blijft een uitdaging om zoveel mogelijk adviezen en informatie te geven aan mensen die komen.
Soms gaat het om een praatje of herinnering uit vervlogen tijden. Zo zal ik hem nooit vergeten.
Altijd goedlachs en charmant en nooit om woorden verlegen. Een natuurlijke belangstelling voor het reilen en zeilen van onze tent, zoals hij het noemde. Vele verhalen vielen mijn collega en mij ten deel naar aanleiding van artikelen in het krantje De Oud Rotterdammer. Totdat hij op een keer tot onze verbazing vroeg of wij al koffie hadden gehad. "Ach meneer", zeiden we: "we hebben een Senseo".
"Weg met dat ding", zei hij. "Er gaat niets boven een echt bakkie".
Hij op naar het buffet. We keken elkaar aan en zeiden:"dat is aardig". De verrassing werd echter nog groter toen er bij het echte bakkie een grote roze koek lag, voor ieder van ons één. "Voor de dames", zei hij, "die het wel kunnen hebben", en hij vertrok, ons sprakeloos achterlatend.
Dit was een bijzondere ervaring die ik niet elke dag meemaak.
Een medewerkster van het informatiepunt Ommoord (BOO).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten